Urodził się w dniu 13 grudnia 1916 w miejscowości Skępe (powiat lipnowski) jako syn Stanisława i Anny Pilewskiej. Jego bratem był Zygmunt (ur. 1900).
Ukończył kurs sanitarny i studium medyczne. W toku odbywania zasadniczej służby wojskowej został powołany na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 4 Dywizji Piechoty, który odbywał się w 67 pułku piechoty z Brodnicy. Kurs ukończył z wynikiem pozytywnym.
W dniu 7 kwietnia 1939 powołany na ćwiczenia wojskowe do 14 pułku piechoty z Włocławka – pozostał w pułku aż do mobilizacji. W sierpniu 1939 przebywał w lasach pod Golubiem, gdzie stacjonowało dowództwo 4 Dywizji Piechoty. Z chwilą ogłoszenia mobilizacji został przeniesiony do Włocławka i skierowany do II batalionu włocławskiego na stanowisko dowódcy pocztu batalionowego (batalionem dowodził mjr Jan Łobza). Uczestnik walk pod Mełnem i Grutą oraz bitwy nad Bzurą. W toku walk piastował równocześnie funkcję dowódcy kolumny sanitarnej pułku. Ranny w nogę (18 września), dostał się w Puszczy Kampinoskiej do niemieckiej niewoli, po czym skierowano go do szpitala w Żyrardowie.
Jeniec stalagu II A Neubrandenburg (nr jeniecki 25248), a potem, do końca wojny, stalagu II E Schwerin. Po wyzwoleniu powrócił do Polski.
W roku szkolnym 1956/57 został pierwszym kierownikiem szkoły we wsi Babięty Wielkie (gmina Susz w powiecie iławskim). Pozostał wieloletnim gospodarzem tejże placówki, przechodząc w 1977 na emeryturę. Lucjan Zgorzelski był członkiem Koła Łowieckiego Nr 1 w Iławie.
Żonaty z Marianną (ur. 11 stycznia 1924, zm. 30 marca 1999). Lucjan Zgorzelski zmarł w dniu 15 kwietnia 1992 i spoczywa wraz z żoną na cmentarzu we wsi Redaki (gmina Susz).
