Urodził się 9 lipca 1899 we wsi Morczyny (powiat toruński) jako syn Walentego i Franciszki Zielińskiej. Pochodził z rodziny wyznania rzymsko-katolickiego.
Od 1 kwietnia 1906 kształcił się w szkole powszechnej w Rychnowie, w której ukończył sześć klas. Następnie ukończył trzy klasy szkoły średniej. Z dniem 1 marca 1915 rozpoczął pracę na kolei, na stanowisku podasystenta kolejowego w Toruniu. 15 czerwca 1917 powołany do armii Cesarstwa Niemieckiego i wcielony do 141 Chełmińskiego Pułku Piechoty. 30 sierpnia tr. skierowany na front francuski. Z dniem 1 września 1918 mianowany starszym szeregowym i przeniesiony do 176 Pułku Piechoty (9 Zachodniopruskiego). 31 marca 1919 zakończył służbę w armii niemieckiej i przeszedł do rezerwy.
Wstąpił do Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, po zakończeniu której został zdemobilizowany. Pracował jako zawiadowca stacji kolejowej w Turznie.
20 lutego 1922 ponownie wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 63 pułku piechoty z Torunia. 20 maja tr. awansowany do stopnia kaprala, a z dniem 1 września 1922 mianowany podoficerem zawodowym. 9 listopada 1922 przeniesiony na stanowisko kancelisty w Oddziale Sztabowym 63 pp. Od 1 lipca 1923 odbywał 14-dniową karę aresztu lekkiego – nałożoną za niewykonanie rozkazu zastępcy dowódcy pułku. Z dniem 1 października 1923 odkomenderowany na kurs do Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie. Po powrocie z kursu przeniesiony, od 30 stycznia 1924, do 14 pułku piechoty z Włocławka.
Od 19 lutego 1924 pełnił służbę w 2. kompanii strzeleckiej 14 pp. 1 listopada tr. awansowany do rangi plutonowego. W okresie od 16 września do 16 października 1924 przebywał na leczeniu szpitalnym. Z dniem 15 września 1925 odkomenderowany na kurs do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu, który trwał do 15 grudnia tr.
W dniu 12 maja 1925 w kościele parafialnym w Wielkiej Łące zawarł związek małżeński z Wacławą Wierzbicką (ur. 18 sierpnia 1900 w Wielkim Rychnowie, zm. 23 maja 1986 w Bydgoszczy), córką Piotra i Teresy Szupryt.
W I kwartale 1926 złożył prośbę do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII – o przydzielenie mu funkcji kancelaryjnej w Zarządzie Fortecznym w Toruniu, motywując to faktem posiadania w Toruniu własnego mieszkania, w którym przebywa żona. Dowódca 2. kompanii strzeleckiej 14 pp – kpt. Aleksander Zabłocki – w dniu 12 marca 1926 scharakteryzował go następująco: „Plutonowy zawodowy Bielski Wincenty jako podoficer jest zdolny, roztropny i rzutki; w pracy ambitny i samodzielny; jako wychowawca i instruktor wzorowy; obok gorliwości i sumienności w wykonywaniu swych obowiązków cechuje go bezwzględna karność i posłuszeństwo względem przełożonych; zachowanie się jego i prowadzenie przez cały czas pobytu w tut. kompanii było bez zarzutu. Na ile pożytecznym będzie w służbie kancelaryjnej powiedzieć trudno, gdyż w kompanii przez cały czas był podoficerem liniowym”.
Pozostając podoficerem 14 pułku piechoty z Włocławka, na dzień 15 marca 1928 odnotowany został już w randze sierżanta. 1 maja 1929 awansowany do stopnia tytularnego starszego sierżanta, a następnie do rangi rzeczywistego starszego sierżanta.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 starszy sierżant Wincenty Bielski przydzielony został na stanowisko szefa batalionu szkolnego włocławskiego pułku (batalionem tym dowodził w owym czasie mjr dypl. Leon Bączkiewicz).
Wkrótce został przeniesiony z powrotem do toruńskiego 63 pułku piechoty, gdzie objął stanowisko szefa i instruktora w 4. kompanii strzeleckiej, która zdobyła mistrzostwo pułku na okres 1930/31. Na początku 1933 pełnił funkcję szefa i instruktora szkoły podoficerskiej. W tym samym roku został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi – za zasługi na polu wyszkolenia wojska.
Wincenty Bielski zmarł w dniu 9 października 1953 w szpitalu w Bydgoszczy.
Dziećmi Wincentego i Wacławy byli: Mieczysław (ur. 26 marca 1926 w Toruniu), Teresa (ur. 6 marca 1927 we Włocławku) – jej ojcem chrzestnym został sierżant 14 pp Tomasz Kozłowski oraz Krystyna (ur. 18 kwietnia 1932 w Toruniu).
