Urodził się w dniu 13 lutego 1894 w Szymanowie (parafia Szymanów, powiat Sochaczew) jako syn Stanisława (kowala) i Marianny Góreckiej. Jego rodzeństwem byli: Tekla Michalina (ur. 23 września 1885, zm. 1889), Ludwik (ur. 20 sierpnia 1887), Feliks (ur. 25 października 1889, zm. 1890), Zofia Feliksa (ur. 11 maja 1891), Janina (ur. 1897), Leokadia (ur. 1899) i Leon (ur. 1902).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości obrał karierę podoficera zawodowego w Wojsku Polskim. W sierpniu 1921 pełnił, w stopniu plutonowego, służbę w Poznaniu na stanowisku rusznikarza. W kolejnych latach awansował do rangi starszego sierżanta. W listopadzie 1938 st. sierż. Wacław Kowalczyk służył już w 14 pułku piechoty z Włocławka.
Pierwszego dnia wojny wyjechał z Włocławka do Jabłonowa, z zadaniem dostarczenia zmobilizowanym oficerom rezerwy włocławskiego pułku pistoletów Vis. W czasie kampanii wrześniowej wzięty do niemieckiej niewoli. Początkowo jeniec stalagu I A Stablack (nr jeniecki: 16803). Od 21 października 1940 przetrzymywany w stalagu XXI A Schildberg, skąd 31 października tr. został zwolniony.
Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał we Włocławku, gdzie zmarł jako rencista w dniu 26 marca 1960. Spoczywa na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 26, rząd: 3, grób: 79.
W dniu 27 sierpnia 1921 w kościele parafialnym w Zaborowie (w pobliżu Sochaczewa) zawarł związek małżeński ze Stanisławą Różycką (ur. 19 marca 1898 w Brzozowie – powiat Sochaczew, zm. 31 grudnia 1976 we Włocławku), córką Łukasza i Marianny Rębiejewskiej. Zgodę na ślub pan młody otrzymał od swej władzy wojskowej w dniu 24 lipca 1921. Z ich związku narodziła się w dniu 31 lipca 1927 w Toruniu córka Barbara zamężna Łazowska (zm. 30 marca 1970 we Włocławku).
Starszy sierżant Wacław Kowalczyk odznaczony był:
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
