Urodził się w 1901 roku w Papszycach – gmina Głębokie w powiecie dziśnieńskim (obecnie na terenie Białorusi), jako syn Antoniego i Anieli Iwanowskiej. Ochrzczony został w parafii Mosarz.
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej służył jako podoficer zawodowy w 14 pułku piechoty z Włocławka. W dniu 13 listopada 1927 we włocławskiej parafii wojskowej pw. św. Michała zawarł związek małżeński z 18-letnią panną Heleną Penno, córką Ferdynanda i Apolonii Fitz (urodzoną we Włocławku). Ich świadkami byli sierżanci 14 pp – Stanisław Dziedzic i Ludwik Szajewski. Zgodę panu młodemu na zawarcie tego związku wydał Dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII w dniu 24 października 1927, a sakramentu małżeństwa udzielił proboszcz parafii wojskowej – ks. kpt. Stanisław Murasik.
Mocą Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z 16 września 1930 plutonowy Aleksander Apiecionek przydzielony został do personelu kwatermistrzostwa włocławskiego pułku. Następnie awansowany do rangi tytularnego sierżanta. Rozkazami Organizacyjnymi Nr 1 z 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933 ponownie otrzymywał przydziały służbowe do kwatermistrzostwa 14 pp. Za pracę pokojową na rzecz wojska Prezes Rady Ministrów odznaczył Aleksandra Apiecionek Brązowym Krzyżem Zasługi. W maju 1938 wybrano go członkiem komisji rewizyjnej Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp. W listopadzie 1938 sierż. Apiecionek nadal służył czynnie w 14 pułku piechoty.
Z jego związku z Heleną w dniu 6 marca 1928 narodziła się we Włocławku córka Jadwiga Irena, a w dniu 4 lipca 1930 przyszedł we Włocławku na świat syn Zdzisław Józef – jego ojcem chrzestnym został starszy sierżant 14 pp Władysław Hnatowicz.
Dalsze losy sierżanta Aleksandra Apiecionek pozostają nieznane (jego nazwisko zapisywano również w formie Apiecionok).
