Urodził się w dniu 12 listopada 1897 w miejscowości Orłowa na Śląsku Cieszyńskim. Był synem Jana (sztygara) i Marii z domu Klimsza, miał troje rodzeństwa. Po ukończeniu pięciu klas szkoły powszechnej dalszą naukę pobierał w Polskim Gimnazjum Realnym im. Juliusza Słowackiego w Orłowej.
Pozostając uczniem ósmej klasy został 1 sierpnia 1916 powołany do armii austro-węgierskiej i wcielony do 20 pułku piechoty jako jednoroczny ochotnik (według części źródeł wcielono go do c. i k. 57 pułku piechoty z Tarnowa). W grudniu 1916 (podczas urlopu) zdał egzamin dojrzałości uzyskując tzw. maturę wojenną. Uczestniczył w walkach na froncie włoskim, gdzie 20 sierpnia 1917 dostał się do niewoli. Przetrzymywany w obozie Santa Maria Capua Vetere. W dniu 1 maja (lub 4 kwietnia) 1918 wstąpił ochotniczo do polskiego oddziału sformowanego przy armii włoskiej (Pierwszy Oddział Ochotników Polaków we Włoszech). 1 grudnia 1918 przydzielony do 12 Pułku Strzelców Polskich wchodzącego w skład „Błękitnej Armii” gen. Józefa Hallera. Jeszcze w tym samym miesiącu skierowany do szkoły podchorążych w La Madria di Chivasso, którą ukończył w styczniu 1919.
W połowie maja 1919 wraz z pułkiem (przemianowanym wkrótce na 54 Pułk Strzelców Kresowych) przybył do Polski. Pułk stacjonował wówczas w Różanie i Aleksandrowie Łódzkim, a Antoni Berger służył przy jego dowództwie jako tłumacz języka francuskiego. Pod koniec czerwca tego roku znalazł się na froncie ukraińskim – przy sztabie XXIII Brygady Piechoty. Zdemobilizowany 20 stycznia 1920 i skierowany do prac plebiscytowych na Śląsku Cieszyńskim – został tłumaczem przy francuskim batalionie wchodzącym w skład sił rozjemczych.
Z dniem 18 sierpnia 1920 powrócił, w stopniu sierżanta podchorążego, do służby liniowej w Wojsku Polskim i otrzymał przydział do dowództwa (sztabu) 12 Dywizji Piechoty na stanowisko kierownika kancelarii. Dekretem Naczelnego Wodza marszałka Józefa Piłsudskiego został mianowany podporucznikiem piechoty w rezerwie z dniem 1 lipca 1921.
W uznaniu zasług, jako były podchorąży Armii Polskiej we Francji, został 27 września 1922 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari („W walkach podchorąży Berger Antoni korzysta z ciemnej nocy podczas huraganowego ognia artylerii nieprzyjacielskiej, a rzucaniem granatów ręcznych wypędza wroga z własnej pozycji i sam przynosi k.m.”).
Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 299. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pozostawał w tym czasie etatowym oficerem 54 pułku piechoty z Tarnopola, zajmującym od września 1921 stanowisko oficera łącznikowego Batalionów Celnych przy starostwie w Borszczowie. Od marca 1923 służył w Komendzie Batalionów Celnych w Tarnopolu. Awansowany do rangi porucznika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1920. W maju 1923 (po zlikwidowaniu Batalionów Celnych) powrócił do swej macierzystej jednostki (54 pp), w której służył do połowy 1932, zajmując w roku 1928 – 4. lokatę w swoim starszeństwie pośród poruczników piechoty. W tarnopolskim pułku zajmował kolejno stanowiska: dowódcy plutonu pionierów (ukończywszy uprzednio kurs pionierski w Przemyślu), oficera żywnościowego, dowódcy plutonu strzeleckiego i dowódcy kompanii strzeleckiej.
We wrześniu 1930 rozpoczął służbę jako powiatowy komendant Przysposobienia Wojskowego w Buczaczu, na którym to stanowisku został zatwierdzony (jako porucznik 54 pp) zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, ogłoszonym 3 sierpnia 1931.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z 17 grudnia 1931 został awansowany do stopnia kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

Rozkazem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 18 maja 1932 przeniesiony z 54 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza. Ponownie wyznaczony na stanowisko komendanta PW w Buczaczu, które zajmował do marca 1934. Następnie przeniesiony do batalionu KOP „Iwieniec”. Od kwietnia do maja 1934 dowodził kompanią graniczną „Raków” (czyli 4. kompanią graniczną baonu „Iwieniec”), a następnie piastował stanowisko adiutanta batalionu KOP „Iwieniec”. 3 maja 1935 przejął również pluton gospodarczy tegoż baonu. W okresie od 4 do 11 października 1935 zastępował na stanowisku dowódcę batalionu. Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 1662. lokatę łączną pośród kapitanów korpusu piechoty (była to jednocześnie 32. lokata w starszeństwie). Z dniem 16 listopada 1935 odszedł do 14 pułku piechoty z Włocławka, po uprzednim zdaniu obowiązków adiutanta batalionu.
W początkowym okresie swej służby w 14 pułku piechoty zajmował stanowisko dowódcy kompanii strzeleckiej (we wrześniu 1936 dowodził 1. kompanią strzelecką 14 pp). Od maja 1937 na stanowisku adiutanta pułku. W maju 1938 wybrany członkiem komisji rewizyjnej Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp. Podczas operacji zajmowania Zaolzia włocławski pułk wystawił zbiorczy batalion, wchodzący w skład zbiorczej 4 Dywizji Piechoty dowodzonej przez płk. dypl. Mikołaja Bołtucia. Kapitan Antoni Berger został wyróżniony za tę operację – na czas jej trwania oddelegowany był do Sztabu Głównego. Na rok 1939 został zatwierdzony jako przewodniczący Sądu Honorowego 14 pułku piechoty.
23 marca 1939 został odnotowany na stanowisku adiutanta (szefa sztabu) 14 pp. Zajmował wówczas 16. lokatę wśród kapitanów piechoty ze swojego starszeństwa. W 1939 odbył kurs taktyczno-strzelecki (czerwiec-lipiec) i kurs dowódców batalionów (lipiec-sierpień) w rembertowskim Centrum Wyszkolenia Piechoty.
Z chwilą wybuchu wojny objął (zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym) stanowisko dowódcy kompanii przeciwpancernej 14 pp. Na jej czele uczestniczył w kampanii wrześniowej – podczas walk na Pomorzu i w bitwie nad Bzurą. 13 września (w trakcie starć pod miejscowością Sobota) przejął dowodzenie nad II batalionem, którego dotychczasowy dowódca, mjr Jan Łobza, jako najstarszy rangą oficer objął dowództwo nad pułkiem. W toku ciężkich walk, wskutek przygniatającej przewagi wroga, pododdziały 14 pułku piechoty zostały zdziesiątkowane. W wytworzonym kotle bitewnym kapitan Berger został odłączony od resztek pułku. W dniu 18 września 1939 dostał się do niemieckiej niewoli, której pierwsze dwa tygodnie spędził w obozie w Łodzi. Następnie w bawarskich oflagach VII B Eichstätt i VII A Murnau. W niewoli ukończył kursy: buchalterii i samochodowy.

Po zakończeniu wojny powrócił 1 września 1945 do Polski i 6 września tr. zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień we Włocławku. Tam uzyskał pozytywną opinię, dopuszczającą do dalszej służby wojskowej. Następnie zamieszkał w Krakowie, gdzie przez wiele lat pracował w PSS „Społem”. Był zasłużonym działaczem społecznym (uhonorowanym Złotą Odznaką „za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”) i członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Pozostając w stanie spoczynku został awansowany do stopnia podpułkownika. Zmarł w Krakowie 21 listopada 1971 po krótkiej i ciężkiej chorobie. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim – kwatera: L, rząd: 7, miejsce: 6.
Żoną Antoniego Bergera była Maria Frankiewicz (ur. 4 września 1908 w Wiktorowie, zm. 8 sierpnia 1975 w Krakowie), z którą miał dwie córki. Starszą z nich była Halina – lekarz medycyny (ur. 7 grudnia 1931 w Buczaczu, zm. 19 października 1957 w Krakowie).
Kapitan Antoni Berger odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari nr 5670 (1922)
- Krzyżem Walecznych
- Medalem Niepodległości
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Odznaką Pamiątkową Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną” (1935)
- Medalem Medaglia istituita a ricordo della guerra MCMXV-MCMXVIII (Włochy)