Urodził się w dniu 13 maja 1907 w Woli Bierwieckiej (powiat radomski) jako syn Jana (ur. 1878, zm. 1971) i Franciszki z domu Jesionek (ur. 1880, zm. 1948). Początko uczył się w szkole ludowej, a następnie w radomskim gimnazjum, w którym ukończył sześć klas (1927). Naukę kontynuował w wileńskim gimnazjum im. Czackiego, zdając w 1929 egzamin maturalny. W latach 1929-1932 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie.
Promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 15 sierpnia 1932 i 214. lokatą w korpusie oficerów piechoty oraz wcielony do 14 pułku piechoty z Włocławka na stanowisko dowódcy plutonu. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 698. lokatę wśród wszystkich podporuczników piechoty. W dniu 21 września 1933 odnotowany został na stanowisku młodszego oficera (dowódcy plutonu) w 2. kompanii c.k.m., a na dzień 4 września 1934 piastował funkcję młodszego oficera w 5. kompanii strzeleckiej w II batalionie 14 pp (do czasu przybycia szeregowych pozostawał w 7. kompanii strzeleckiej). 17 września tr. ponownie dowodził plutonem w 2. kompanii c.k.m. W okresie od 26 listopada 1934 do września 1935 przebywał na kursie aplikacyjnym oficerów lotnictwa w dęblińskim Centrum Wyszkolenia Lotnictwa.
Awansowany do stopnia porucznika z dniem 1 stycznia 1935 i 197. lokatą w korpusie oficerów piechoty, na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 2632. lokatę łączna wśród poruczników piechoty. W dniu 26 września 1935 odnotowany został na stanowisku dowódcy plutonu w 3. kompanii strzeleckiej 14 pp, a od 1 października 1935 został instruktorem na kursie dla podoficerów nadterminowych 4 Dywizji Piechoty. W marcu 1936 objął dowództwo kompanii. Na dzień 21 września 1936 dowodził 3. kompanią c.k.m. w III batalionie włocławskiego pułku. W roku 1936 ukończył również kurs w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (w latach 30. pełnił funkcję oficera wychowania fizycznego pułku).
W dniu 9 sierpnia 1937 zajmował stanowisko dowódcy plutonu c.k.m. w kompanii szkoły podoficerskiej zorganizowanej przy 14 pp. Od 4 marca do 12 maja 1938 pełnił obowiązki dowódcy plutonu pionierów 14 pp, którego etatowy dowódca przebywał na kursie (w tym czasie posiadał służbowy przydział do 2. kompanii c.k.m.). W okresie od 13 do 20 maja 1938 uczestniczył w kursie dowódców kompanii, zorganizowanym w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po powrocie z kursu, do dnia 9 lipca 1938 nadal dowodził plutonem pionierów 14 pp, następnie objął dowództwo 9. kompanii strzeleckiej. W maju 1938 wybrano go członkiem zarządu Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp.
Na dzień 23 marca 1939 dowodził 1. kompanią c.k.m., zajmując w tym czasie 170. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie. Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym pozostał na stanowisku dowódcy 1. kompanii c.k.m. i broni towarzyszących w I batalionie 14 pp. Walczył na Pomorzu i w bitwie nad Bzurą, został wyróżniony w boju. Ranny pod Strugienicami 16 września i 18 września pod Budami Starymi, w końcowym etapie swego udziału w wojnie obronnej walczył o przeprawy przez Bzurę w grupie generała Franciszka Włada. Odesłany do szpitala 4 Dywizji Piechoty. W niemieckiej niewoli od 19 września, przetrzymywany w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki 387), uwolniony pod koniec kwietnia 1945.
Po wyzwoleniu wyjechał do Włoch i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Od 11 lipca 1945 w randze porucznika zajmował stanowisko zastępcy dowódcy 3. kompanii moździerzy w 5. Kresowym Batalionie Ciężkich Karabinów Maszynowych (wchodzącym w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty). Z dniem 5 grudnia 1946 przeniesiony do obozu repatriacyjnego na terenie Anglii, w którym przebywał do 18 kwietnia 1947. W dniu 21 kwietnia 1947 przybył drogą morską do Gdańska. Zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień we Włocławku (5 maja 1947).
W dniu 1 lipca 1945 Naczelny Wódz Polskich Sił zbrojnych, gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski, zatwierdził jego awans do stopnia kapitana służby stałej piechoty, z dniem 1 stycznia 1946 (awanse te nie zostały nigdy ogłoszone, a oficerskie dyplomy awansowe podpisane przez gen. Bora-Komorowskiego zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza, a następnie były one do odbioru w polskim Ministerstwie Obrony Narodowej w Londynie).
Zmarł w dniu 16 sierpnia 1985 w Radomiu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu rzymsko-katolickim parafii pw. św. Wacława przy ulicy Limanowskiego – grób nr 9198, sektor: 1b, rząd: 3, miejsce: 31.
Jego pierwszą żoną była Irena z domu Dąbrowska (ur. 1912, zm. 1951). Drugą żoną została Zofia Piekarska z domu Wrzesińska (zm. 31 sierpnia 2002), która spoczywa z nim w jednym grobie.
Porucznik Lucjan Smolarczyk odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych (w okresie powojennym)
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (w okresie powojennym)
- Złotym Krzyżem Zasługi (w okresie powojennym)
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1939)
- Medalem Wojska (1946)
- Medalem za Wojnę 1939 -1945 (1946 – odznaczenie brytyjskie)
