Urodził się 18 lipca 1898 w rosyjskim mieście Perm jako jedyne dziecko Adolfa Ignacego (ur. 22 października 1863 w Jusieniszkach parafii Janiszki, zm. 22 lipca 1910 w Permie) i Józefy Piotrowskiej (ur. 19 marca 1878 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 28 października 1947 we Włocławku). Ochrzczony został 27 grudnia 1898 w parafii rzymskokatolickiej pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Permie. W wieku dwunastu lat stracił ojca. W 1917 ukończył ośmioklasowe Gimnazjum Filologiczne w Permie, po czym rozpoczął studia lekarskie na tamtejszym uniwersytecie. We wrześniu 1918 przedostał się z matką na teren Polski (matka przewiozła go w koszu na bieliznę, gdyż Zygmunt nie dostał zgody na wyjazd).
Od 11 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, tam też wstąpił w szeregi 36 pułku piechoty – jako medyk kompanii sanitarnej. Wraz z pułkiem brał udział w odsieczy Lwowa i w bitwach pod Rawą Ruską, Dobrostanem, Żółkwią, Kulparkowem i Stanisławowem. W trakcie walk zachorował na dur brzuszny i leczony był w Twierdzy Modlin, w której objął następnie stanowisko adiutanta naczelnego lekarza. Kolejnymi miejscami przydziału Zygmunta Pukiańca były: Stacja Kontroli Sanitarnej w Równem (Polesie) i Szpital Epidemiologiczny Nr 28 w Nowym Radomsku.
Na dzień 1 czerwca 1921 podporucznik Pukianiec pozostawał etatowym oficerem Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr 3 i pełnił służbę na stanowisku oficera sanitarnego w Szpitalu Epidemiologicznym Nr 28. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 111. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych – grupie medyków (jego oddziałem macierzystym była wówczas nadal Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 3).
Do rangi porucznika awansowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921. W 1923 zajmował 6. lokatę w swoim starszeństwie w grupie podlekarzy (korpus oficerów zawodowych sanitarnych). Jako oficer nadetatowy został w tym samym roku przydzielony z korpusu osobowego oficerów zawodowych sanitarnych (VIII batalion sanitarny) do 67 pułku piechoty, na stanowisko młodszego lekarza pułku (według części źródeł w latach 1921-1924 pracował w szpitalu polowym w Stryju koło Lwowa). Odkomenderowany na studia – rozpoczął naukę na kierunku lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (pozostawał na etacie przejściowym w 67 pułku piechoty, ewidencyjnie przynależąc do 8. batalionu sanitarnego). We wrześniu 1924 oddelegowany do 14 pułku piechoty z Włocławka, w którym objął stanowisko młodszego lekarza. Dyplom obronił na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w dniu 11 lipca 1925, uzyskując tytuł doktora medycyny. We włocławskim pułku służył do września 1939.
W 1928 zajmował 4. lokatę w swoim starszeństwie, wśród poruczników z grupy lekarzy (kadra oficerów służby zdrowia). Z dniem 1 listopada 1930, po przejściu w stan spoczynku ppłk. lek. Ewarysta Wąsowskiego, został naczelnym lekarzem włocławskiego garnizonu i 14 pułku piechoty.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego awansowany do rangi kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 22. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych (grupa lekarzy). Na ogłoszonej 31 stycznia 1934 liście starszeństwa korpusu oficerów sanitarnych zajmował 25. lokatę w starszeństwie. W tym samym roku został wykładowcą higieny na dywizyjnym kursie instruktorskim dla oficerów 4 Dywizji Piechoty, powołanym przy 14 pp. W 1935 uczestniczył w kursie z zakresu OPLG (obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej).
Do stopnia majora awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 28. lokatą w grupie lekarzy korpusu oficerów służby zdrowia. Na dzień 23 marca 1939 nadal pełnił funkcję starszego lekarza 14 pułku piechoty. W tym samym roku przekazał na rzecz Funduszu Obrony Narodowej 10 obligacji pożyczki narodowej wraz z kuponami na łączną sumę 500 zł. Przed wybuchem II wojny światowej pracował również we Włocławku jako lekarz Kasy Chorych i Ubezpieczalni Społecznej oraz lekarz szkolny tamtejszych szkół: Seminarium Duchownego (leczył między innymi późniejszego prymasa Stefana Wyszyńskiego), Gimnazjum im. Marii Konopnickiej i Liceum im. ks. Jana Długosza.
Podczas wojny obronnej 1939 pełnił funkcję naczelnego lekarza 14 pułku piechoty. Brał udział w walkach toczonych przez pułk na terenie Pomorza. Zgodnie z rozkazem bojowym dowódcy 14 pp, ppłk. dypl. Włodzimierza Brayczewskiego, w dniu 2 września we dworze Mełno rozwinięto punkt opatrunkowy i sanitarny. Wkrótce ulokowanych tam zostało około 20 ciężko rannych żołnierzy, nad którymi opiekę sprawowali mjr. Pukianiec oraz ksiądz kapelan Józef Gołąb (mjr Pukianiec osobiście, bez pomocy sanitariuszy, opatrywał rannych, a kapelan udzielał ostatniej posługi). 3 września wojska niemieckie zajęły dwór i otaczający go park, a wszyscy znajdujący się tam żołnierze polscy, wraz z naczelnym lekarzem, kapelanem i całą izbą chorych, dostali się do niewoli.

Początkowy okres niewoli Zygmunt Pukianiec spędził w stalagu I B Hohenstein, gdzie pełnił funkcję lekarza obozowego. Następnie w oflagach II B Arnswalde (Choszczno) i II D Gross Born (Borne Sulinowo). W 1941 w oflagu Gross Bom objął stanowisko naczelnego lekarza szpitala epidemicznego, po czym został wysłany (z grupą sześciu polskich lekarzy) do stalagu 302 H, celem opanowania epidemii tyfusu wśród jeńców sowieckich. Tam sam zaraził się tyfusem. Podczas pobytu w oflagach mjr Pukianiec był delegatem Czerwonego Krzyża. Zaangażował się w działalność konspiracyjną, a gdy przez krótki czas pełnił z konieczności funkcję dentysty, wówczas w stopie unitu stomatologicznego przechowywał radiostację. Koniec wojny zastał go w oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew), w którym piastował stanowisko kierownika przychodni lekarskiej (izby chorych).

I rząd siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk, kpt. Stanisław Trojan.
II rząd stoją od lewej: kpt. Ludwik Wlazełko, por. Kazimierz Łukomski, por. Antoni Bogucki, por. Józef Rodzeń, kpt. Mieczysław Sanak, kpt. Jan Wilczak, por. lek. Zygmunt Pukianiec, kpt. Ignacy Alejski, kpt. Jan Kowalczuk, kpt. kapelmistrz Piotr Wittman.
III rząd stoją od lewej: por. Stefan Pawłowicz, por. Zygmunt Beliczyński, por. Władysław II Stefanowicz, por. Roman Zawarczyński, por. Wacław Fabijanowski, por. Czesław Majewski, por. Konstanty Biesiekierski, por. Bazyli Iwanuszka.
IV rząd stoją od lewej: por. Wiktor Jarocki, por. Jan Herman, ppor. Józef Stawicki, ppor. Dionizy Puliński, kpt. Marian Matera, ppor. Józef Minkina, ppor. Adam Kostrzewa, ppor. Stefan Wójcik, ppor. Józef Koziński.

Po oswobodzeniu oflagu w Woldenbergu przez wojska radzieckie, jako prowadzący izbę chorych, opuścił go jako jeden z ostatnich. Aresztowany przez NKWD i zwolniony w styczniu 1946. Powrócił do Włocławka i pracował krótko jako lekarz pracowników PKP. Uzyskał specjalizację z pediatrii, po czym prowadził własny gabinet lekarski i pracował w państwowej służbie zdrowia. Kierował sekcją sanitarną włocławskiego koła PCK, był radnym Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku oraz przewodniczącym Komisji Zdrowia. Wykładał na kursach sanitarnych PCK i pracował jako lekarz szkolny w Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. Był również członkiem Polskiego Związku Filatelistów.
Major lekarz Zygmunt Pukianiec zmarł 4 września w 1966 w Bydgoszczy i spoczywa na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 26, rząd: 6, grób: 217.
W dniu 26 czerwca 1923 poślubił w Warszawie Aleksandrę Natalię Hentschel (ur. 29 grudnia 1896 w Łodzi, zm. 19 listopada 1957 we Włocławku), córkę Jerzego i Elizy Grob, z którą miał dwóch synów: Zbigniewa Bohdana Zygmunta – lekarza, po emigracji do Niemiec zmienił nazwisko na Langensee (ur. 26 kwietnia 1926 w Łodzi, zm. 1999 w Raubling) i Leszka Adolfa (ur. 18 lutego 1928 we Włocławku, zm. 30 stycznia 2011 w Berlinie-Spandau) – mgr. sztuki, absolwenta warszawskiej ASP, emigranta politycznego w Berlinie Zachodnim (1980) oraz córkę Danutę Aleksandrę 1° voto Taraszkiewicz, 2° voto Brandt, 3° voto Fidorra (ur. 18 lutego 1928 we Włocławku, zm. 15 października 2005 w Berlinie) – absolwentkę Uniwersytetu Jagiellońskiego, prawnika i sędzię.
Po rozwodzie z Aleksandrą jego drugą żoną została Jadwiga Anna Kawecka z domu Drzewińska (ur. 11 września 1910 w Petersburgu, zm. 10 września 1995 we Włocławku), córka Władysława i Zofii – wdowa po Teodorze Kaweckim, podporuczniku rezerwy 1 Pułku Lotniczego, zamordowanym wiosną 1940 w Katyniu.
Major lekarz Zygmunt Pukianiec odznaczony był:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1937)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej
- Odznaką Honorową „Orlęta”
- Medalem PCK „Zasłudze” klasy IV