Urodził się w dniu 25 września 1908 w miejscowości Grabówiec (powiat Lipno) jako syn Stanisława (rolnika) i Marianny Kujawskiej. Do roku 1926 ukończył cztery kursa Seminarium Nauczycielskiego w Wymyślinie. W tym samym roku wstąpił ochotniczo do wojska i otrzymał przydział do 63 pułku piechoty z Torunia. W roku 1927 skierowano go do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim, którą ukończył rok później. W latach 1928-1929 służył nadal w 63 pp jako podoficer nadterminowy w stopniu plutonowego. W roku 1929 zdał egzamin do bydgoskiej Szkoły Podchorążych dla Podoficerów, w której kształcił się w latach 1929-1932 (podczas tej nauki uzyskał również maturę gimnazjalną).
Promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od dnia 15 sierpnia 1932 i 279. lokatą w korpusie oficerów piechoty oraz wcielony do 14 pułku piechoty z Włocławka. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 764. lokatę łączną wśród wszystkich podporuczników piechoty. We wrześniu 1933 piastował stanowisko młodszego oficera w 4. kompanii strzeleckiej 14 pp, a we wrześniu 1934 odnotowany został na stanowisku młodszego oficera 2. kompanii strzeleckiej w I batalionie włocławskiego pułku. W dniu 5 czerwca 1935 zajmował 55. lokatę wśród podporuczników ze swego starszeństwa.
Awansowany do rangi porucznika ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1936 i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Służąc w 14 pułku piechoty zajmował w kolejnych latach stanowiska: młodszego oficera 4. kompanii strzelców (21 września 1936), pełniącego obowiązki dowódcy 9. kompanii (od 25 stycznia 1938), dowódcy 8. kompanii (23 marca 1939) i dowódcy plutonu przeciwpancernego (26 maja 1939). W marcu 1939 zajmował 40. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie.
Do 26 sierpnia 1939 przebywał na kursie dowódców pododdziałów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po powrocie z kursu objął dowództwo zmobilizowanej już, przez ppor. Wiktora Grotowskiego, 2. kompanii ckm i broni towarzyszących 14 pułku piechoty. Na czele tej kompanii walczył w wojnie obronnej 1939. Dowodził nią podczas walk w korytarzu pomorskim i w bitwie nad Bzurą. 18 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej pod Sochaczewem, przebywał w oflagach VII B Memmingen I VII A Murnau.
Po oswobodzeniu wstąpił do II Korpusu Polskiego. Od 13 lipca 1945 do 16 lutego 1946 zajmował stanowisko zastępcy dowódcy 3. kompanii 4 Batalionu Strzelców Karpackich w 2 Brygadzie Strzelców Karpackich 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Po rozformowaniu II Korpusu służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. W dniu 9 czerwca 1948 powrócił do Polski i został wciągnięty na ewidencję Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włocławku.
Na początku lat 50-tych pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Wielgiem. W tym okresie mieszkał w Wielgiem, a następnie w Lipnie.
Dalsze losy por. Zygmunta Buczyńskiego pozostają nieznane. Prawdopodobnie mieszkał i zmarł w okolicach Lipna.
Jego siostrą była Helena (ur. 2 marca 1905 w Grabówcu), a bratem Jan (ur. 28 marca 1910 w Grabówcu).
