Urodził się w dniu 5 listopada 1899 w Cieszanowie (powiat lubaczowski) jako syn Michała (rolnika) i Józefy z domu Nieckarz (zm. 1907). Według części dokumentów jego drugie imię brzmiało Mateusz.
Ukończył sześcioklasową szkołę powszechną, po czym pracował w Sądzie Powiatowym w Cieszanowie jako pomocnik kancelaryjny. Od 1912 należał w Cieszanowie do Drużyn Bartoszowych (do oddziału młodszych – harcerzy).
W październiku 1917 pobrany do armii austro-węgierskiej i skierowany do Krakowa – do 34 pułku strzelców. Po dwumiesięcznym przeszkoleniu wysłany na front włoski, następnie na froncie albańskim. Z początkiem listopada 1918 powrócił do domu i włączył się w organizowanie Polskiej Milicji na okręg cieszanowski, której został członkiem. 7 listopada tr. oddział ten został rozbrojony przez Ukraińców, a większość jego członków internowana (część z nich później rozstrzelano). Stanisławowi udało się zbiec i przedostać do Jarosławia, gdzie 28 listopada 1918 wstąpił do tworzącego się oddziału Wojska Polskiego (późniejszego 14 pułku piechoty). W dniu 3 grudnia 1918 z bratem Janem oraz innymi przedarli się saniami przez linie ukraińskie i dostarczyli do Cieszanowa broń z amunicją, co umożliwiło polskim bojownikom zaatakowanie i rozbrojenie Ukraińców w tym mieście (rankiem 6 grudnia). Po tej akcji powrócił do swego oddziału.
W szeregach 14 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej – od grudnia 1918 do sierpnia 1919 (tj. do czasu zlikwidowania frontu ukraińskiego w Małopolsce Wschodniej), broniąc między innymi Przemyśla. Szczególnie odznaczył się w dniu 27 grudnia 1918 podczas krwawych walk o Lubaczów. Pozostając w stopniu szeregowego wchodził wówczas w skład 10. kompanii 14 pp dowodzonej przez porucznika Mieczysława Hetpera.
Bił się w czasie tego starcia nadzwyczaj dzielnie i szedł naprzód (zawsze w pierwszej linii) z pogardą śmierci, dając tym wybitny przykład kolegom. Również podczas walk o Niemirów (11 marca 1919) wykazał się odwagą, kiedy to jako ordynans kompanii dostarczył, pod huraganowym ogniem nieprzyjaciela, własnemu plutonowi ważny rozkaz do przegrupowania się. Był zawsze wzorem sumienności w spełnianiu żołnierskiego obowiązku. Za te czyny został rozkazem Dowództwa 4 Dywizji Piechoty z 29 kwietnia 1921 odznaczony Krzyżem Walecznych. Posiadał już w tym czasie rangę plutonowego i przydział służbowy do kancelarii sztabu 14 pułku piechoty.
W szeregach tegoż pułku uczestniczył również w wojnie polsko-bolszewickiej. Wraz z 14 pp przybył do Włocławka w dniu 1 maja 1921. Uzupełnił wykształcenie, zdając w połowie grudnia 1931 egzamin nadzwyczajny (odpowiadający ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej). Zaocznie zdał również maturę. W toku służby awansowany do stopnia sierżanta i starszego sierżanta.
W 1930 piastował funkcję skarbnika w zarządzie Spółdzielni Wojskowej. W latach 1930-1933, w randze starszego sierżanta, zajmował stanowisko szefa tajnej kancelarii przy dowództwie pułku (przydziały na to stanowisko otrzymywał między innymi Rozkazami Organizacyjnymi Dowództwa 14 pułku piechoty: Nr 1 z 16 września 1930, Nr 1 z 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933).
W 1934 wraz z delegacją pułku uczestniczył w ceremonii wręczenia pamiątkowej odznaki pułkowej Prezydentowi RP – Ignacemu Mościckiemu. W tym samym roku był współautorem „Jednodniówki” wydanej z okazji 16 rocznicy powstania pułku. W 1936 dowodził plutonem w 5. kompanii strzeleckiej włocławskiego pułku. Awansowany do stopnia chorążego z dniem 1 kwietnia 1936. W 1938 wszedł w skład komisji pułkowej, której zadaniem było przygotowanie „Jednodniówki” na 20-lecie powstania pułku. W maju 1938 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp.
W kampanii wrześniowej 1939 roku uczestniczył na stanowisku szefa kancelarii pułku, w drużynie dowódcy 14 pułku piechoty – ppłk. dypl. Włodzimierza Brayczewskiego (według części źródeł dowodził kompanią gospodarczą i pełnił obowiązki oficera taborowego pułku). W dniu 12 września 1939 przewiózł do Bielaw zwłoki poległego w Sapach ppłk. Bohdana Sołtysa (ówczesnego dowódcy 14 pp). Chorąży Kopf odpowiedzialny był również za sztandar pułkowy. Do niewoli niemieckiej dostał się 19 września 1939 w okolicach wsi Przesławice koło Łowicza. Początkowo przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Krotoszynie (od 5 października do 4 listopada 1939), a następnie przetrzymywany był w oflagu VII A Murnau w Bawarii (numer jeniecki: 16643). Aktywnie uczestniczył w życiu obozowym: znajdował się w zarządzie sklepiku obozowego, brał udział w obchodach Święta Niepodległości w 1939, uczestniczył też w organizowanych w obozie świętach pułkowych 14 pp.
W dniu 9 września 1945 powrócił do Włocławka. Nie otrzymał stałej posady i utrzymywał się z dorywczych zajęć. Przeniesiony do rezerwy w dniu 31 grudnia 1950. Podjął pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Spółdzielczego we Włocławku, w którym pracował do emerytury.
W dniu 3 listopada 1923 zawarł we włocławskiej parafii pw. św. Jana związek małżeński z Marianną Biel, córką Adama i Leokadii z Jędrzejewskich (ur. 7 grudnia 1905 w Krośniewicach, zm. 12 marca 1974 we Włocławku). Jego żona piastowała funkcję sekretarza Koła Rodzin Wojskowych przy 14 pułku piechoty. Z ich związku narodziła się dwójka dzieci: Zbigniew Stanisław – pułkownik LWP (ur. 29 maja 1924, zm. 11 czerwca 1997) i Danuta Maria (ur. 6 listopada 1927).
Rodzeństwem Stanisława Macieja byli: Jan (ur. 22 grudnia 1884, zm. 8 maja 1961 – absolwent Szkoły Powszechnej w Cieszanowie i Państwowej Szkoły Budowlanej we Lwowie. W 1914 zmobilizowany do armii austriackiej, w stopniu ogniomistrza służył w c. i k. 24 pułku haubic. Ciężko ranny na froncie włoskim podczas walk nad rzeką Piawą. W 1917 powrócił do Cieszanowa, uzyskał status inwalidy wojennego. 6 grudnia 1918 kierował akcją odbicia Cieszanowa z rąk Ukraińców, za co w okresie późniejszym odznaczono go Krzyżem Niepodległości. W latach 30. XX w. kierował Składnicą Kółek Rolniczych w Cieszanowie, od 1934 sekretarz Zarządu Miasta w Cieszanowie. 17 września 1939 deportowany do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie jako więzień polityczny. Po zakończeniu II wś piastował funkcje burmistrza Cieszanowa, sekretarza Zarządu Miasta Cieszanów i sekretarza Prezydium – będąc w międzyczasie aresztowanym przez Urząd Bezpieczeństwa pod zarzutem utrudniania reformy rolnej. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oświęcimskim), Marian Józef (ur. 7 grudnia 1890, zm. 1953 – w okresie II Rzeczypospolitej podoficer zawodowy Wojska Polskiego w randze starszego sierżanta, odznaczony Krzyżem Niepodległości), Stanisław Tomasz (ur. 1892, zm. 1896), Cecylia Maria (ur. 1894, zm. 1971), Franciszka Maria (ur. 1897, zm. 1970), Joanna (ur. 1903, zm. 1913) i Władysław (ur. 1906).
Józefa Kopf – matka Stanisława – zmarła w 1907. Po jej śmierci ojciec ożenił się z Rozalią z domu Ozimek, z którą miał ośmioro dzieci, będących przyrodnim rodzeństwem Stanisława: Marię (ur. 1908, zm. 1975), Józefa Sylwestra (ur. 1911, zm. 1988), Rafała Franciszka (ur. 1912, zm. 1998), Mieczysława (ur. 28 grudnia 1914, zm. 8 listopada 1998 – zawodowego podoficera 25 pułku artylerii lekkiej, uczestnika wojny obronnej 1939, więźnia obozów na Syberii, żołnierza armii Andersa, w randze ogniomistrza uczestnika bitwy pod Monte Cassino w szeregach 11 Pułku Artylerii Ciężkiej, odznaczonego Krzyżem Monte Cassino Nr 34601), Michalinę (ur. 1916), Edwarda (ur. 1918, zm. 2007), Jadwigę (ur. 1921, zm. 2004) i Anielę (ur. 1922).
Stanisław Kopf zmarł 2 stycznia 1969 we Włocławku i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 33, rząd: 8, grób: 95.
Chorąży Stanisław Kopf odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Medalem Niepodległości (1933)
- Brązowym Krzyżem Zasługi (1928)
- Gwiazdą Przemyśla
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-Białoruskiego
- Odznaką pamiątkową „Orlęta”
- Odznaką Grunwaldzką (1946)
